Τη Ρένα Τζολάκη τη γνωρίζαμε για την πολύ φίνα, ποιητική χαρακτική της, την οποία παρουσίαζε σε όσους την επισκέπτονταν στο Παρίσι, όπου από χρόνια ζει. Αργότερα μας έδειξε τα μεγάλα της έργα - τα έλεγαν σχέδια γιατί ήταν φτιαγμένα με σκέτο, μαύρο μολύβι, όμως ήταν σωστοί πίνακες τόσο γεμάτοι χρώμα μέσα στις αποχρώσεις του μαύρου, του άσπρου και του σταχτιού, που θύμιζαν τη ρήση του Μπωντλαίρ για κάποιο χαράκτη της εποχής του: "Οι μεγάλοι χρωματιστές (κολορίστες) ξέρουν και φτιάχνουν χρώμα μ' ένα κοστούμι μαύρο, μια γραβάτα λευκή κι ένα φόντο γκρίζο". Είχαν και θαυμαστές διαφάνειες, φόρμες στρογγυλεμένες, αισθησιακές, που σαν να διαγράφονταν ή να κρύβονταν πίσω από ψιλοΰφαντα πέπλα.
Σήμερα η Τζολάκη μας δείχνει πως δεν ήταν η πειθαρχία του σκέτου χαράκτη, ή η σχεδιαστική άσκηση με το μολύβι ενός ζωγράφου που ίσως να μην τολμά ακόμα να καταπιαστεί με το χρώμα, αλλά φάσεις μιας πορείας που τώρα περνά στην πλήρη κι αδέσμευτη χρήση όλων των χρωμάτων του φάσματος, στο κορύφωμα του αληθινού ζωγράφου.
Η Τζολάκη χρησιμοποιεί κυρίως το κόκκινο και το γαλάζιο στην πλέρια άπεφθη λάμψη τους, ντύνοντας μ' αυτά γερά αρθρωμένες φόρμες, όχι ολωσδιόλου αφηρημένες, ιδίως στα έργα που έχουν ολότελα ελευθερωθεί από τις παράλληλες "διαγραμμίσεις" που της επέβαλλε η τεχνική του μολυβιού. Τώρα έχει δοθεί στο καθάριο χρώμα τόσο ανεπιφύλακτα και έντονα ώστε μας μεταδίνει άμεσα τη μεγάλη απόλαυσή της.

Αλέξανδρος Ξύδης
με την ευκαιρία της έκθεσης της Ρένας Τζολάκη στη γκαλερί Ζουμπουλάκη τον Μάϊο 1988