Ένα πέπλο κυματίζει, παρασυρμένο από τους ανέμους

Σχεδόν πάντα, στα τωρινά σχέδια της Ρένας Τζολάκη, ένα πέπλο κυματίζει, παρασυρμένο από τους ανέμους. Είναι άλλοτε μια κουρτίνα πίσω από ένα ανοιχτό παράθυρο, άλλοτε ένα πέπλο σ’ ένα καράβι κάτω από ένα μεγάλο δίχτυ με τετράγωνες θηλιές, άλλοτε κάτι απροσδιόριστο για το οποίο μπορούμε μονάχα να πούμε πως είναι κάτι που κινείται.
Διότι τα σχέδια της Ρένας Τζολάκη είναι στοιχειωμένα από αινιγματικές παρουσίες, από λεπτά ξεπετάγματα σχηματισμένα από φως και άνεμο.
Κάποτε, ένας κορμός δένδρου υψώνεται, που είναι επίσης ένας άγγελος, και μια φτερωτή Νίκη, και ένας στροβιλισμός. Κάποτε, οι πόρτες κλείνουν, εμποδίζοντας κάθε φυγή. Κάποτε, κι ίσως πιο συχνά, ανοίγουν. Κάποτε, ο ίσκιος μεγάλων πουλιών ίπταται μέσα στα δωμάτια. Κάποτε τα πρόσωπα πλανιόνται μέσα σ’ ένα παράξενο τοπίο. Κάποτε τα φύλλα ενός βιβλίου τσαλακώνονται μέσα στο φως.
Εδώ ένα κοχύλι διαφαίνεται μέσα από ένα πέπλο, ένα σπιράλ αφήνεται να διακριθεί. Αλλού ένα δωμάτιο γίνεται τοπίο και αγνοούμε αν βρισκόμαστε στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό του χώρου.
Αλλού πάλι, ένα κύμα είναι ένα βουνό νερού ή μήπως ένα βουνό φαντάζει σαν ένα απολιθωμένο κύμα. Το φως και οι αέρηδες ταράσσουν έναν αβέβαιο κόσμο.

Gilbert Lascault
γράφτηκε με την ευκαιρία της έκθεσης με σχέδια της Ρένας Τζολάκη στο Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας στην πόλη Οσέρ, της Γαλλίας, τον Ιούνιο του1984
Μετάφραση από τα γαλλικά : Γιώργος Αλεξανδρινός